Ανώνυμος είπε...

ΜΕΣ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ
ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΝΟΜΙΖΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΜΑΚΡΙΑ
ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΧΑΜΕΝΟ

ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΟΣ
ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΝΟΙΚΩ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΝΕΝΑ
ΝΙΩΘΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΟΥΤΕ ΚΙ ΕΣΕΝΑ

ΜΕΣ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ
ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ
ΣΤΙΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
Σ’ΑΚΟΥΩ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ
ΜΕΣ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ
ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ

στίχοι Δημήτρης Κοτάκος
μουσική (ποιός άλλος;) Στάθης Δρογώσης

(Δεν έχω έρθει ακόμα Σταυρό.. λόγω απόστασης!
Ραντεβού όμως στις 14/12, ελπίζω αυτό το κομμάτι να είναι μέρος του προγράμματος.)

H fifina είπε...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Πήγα στην αγορά με τα πουλιά
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα λουλούδια
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα σιδερικά
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
αγάπη μου
Και μετά πήγα στην αγορά με τους σκλάβους
Και σ’ έψαξα
Αλλά δε σε βρήκα
αγάπη μου

(Ζ.Πρεβέρ)

H fifina είπε...

και μου ζητάς να γράψω κάτι για εσένα...
τι να πω για εσένα...
που είναι σαν αντίστροφη μέτρηση για την καταστροφή μου η γνωριμία μας...
λες και παλεύω με τον άλλο μου εαυτό είναι κάθε μέρα...
δεν είμαι εγω,
σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτή που σε κουνάει σαν μαριονέττα όπως λες...
εγώ θέλω να κάνουμε μαζί ποδήλατο...
και να φιλιόμαστε σαν να αιωρούμαστε πάνω από το ποδήλατο...(θυμάσαι?)
και να παίζουμε κοροιδεύοντας την αλήθεια και να αγκαλιαζόμαστε γιατί το ψέμμα έχει τη δική του μαγεία...
και να μας περικυκλώνει η φριχτή και ανυπόφορη αλήθεια...
και εμείς πάλι να επιλέγουμε το ψέμμα...
επειδή μοιάζει περισσότερο με το όνειρό μας...
αφού αυτό μας φέρνει όλο και πιο κοντα...
εγώ πάλι μόνη θα διαβάζω φορώντας το ψάθινο καπέλο μου δίπλα στο κύμα...και εσύ?
θα κινείσαι χωρίς να ακούγονται τα βήματά σου από το πιάνο και τις τρελές παρτιτούρες,
σε ένα κόσμο χωρίς μυρωδιές από γαρδένια(όπως το άρωμα μου που λατρεύεις)χωρίς εμένα αλλά και με εμένα μέσα.Στην ψυχή σου.

Phileas Fogg

Ονειρεύομαι ότι κοιμόμαστε αγκαλιά

Ονειρεύομαι πως όλα είναι ψέμα

Ζωή χωρίς εσένα

Δεν σε ακούω δεν σε νιώθω πια

Ήσουν μόνο στο μυαλό μου τελικά

Εδώ χωρίς κάρδια

H fifina είπε...

Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.

Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου
που κελαηδούσαν σαν πουλιά
θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο.

(Τ. Λειβαδίτης,νομίζω τα λέει όλα...)

fifina είπε...

ΠΡΩΙΝΟ ΓΕΥΜΑ

Έβαλε τον καφέ
Στο φλιτζάνι
Έβαλε το γάλα
Στο φλιτζάνι με τον καφέ
Έβαλε τη ζάχαρη
Στον καφέ με το γάλα
Με το κουταλάκι
Γύρισε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Και ξανάφησε το φλιτζάνι
Χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε
Ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια
Με τον καπνό
Έβαλε τις στάχτες
Στο τασάκι
Χωρίς να μου μιλήσει
Χωρίς να με κοιτάξει
Σηκώθηκε
Έβαλε
Το καπέλο του στο κεφάλι του
Έβαλε
Το αδιάβροχό του
Γιατί έβρεχε
Κι έφυγε
Μέσα στη βροχή
Χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Και ’γω πήρα
Το κεφάλι μου μέσα στα χέρια
Κι έκλαψα.

(JACQUES PREVERT)

Νατάσσα Ανδριανοπούλου

Καλή επιτυχία στην προσπάθειά σας. Σας στέλνω κάτι δικό μου...

Δεν θέλω να μου φέρεις τ΄ ακριβά.

Τα πιο απλά από σένα περιμένω.

Λέξεις, αγάπη και φιλιά,

Μ΄ανείπωτη λαχτάρα τα προσμένω.

Δεν θέλω να μου πεις πολλά,

Αυτά που θες κι νιώθεις μόνο.

Λίγα, απλά κι αληθινά,

Αυτά που αντέχουνε στον χρόνο.

Δεν θέλω να μιλάς για να μιλάς,

Ούτε τα πάντα να μοιράζεσαι μαζί μου.

Το μόνο που ζητώ, να με κοιτάς

Μέσα απ΄το βλέμμα σου να αγγίζεις την ψυχή μου.

Δεν θέλω, στο ΄πα, τα πολλά,

Θέλω τα λίγα, τα απλά, τα μετρημένα.....

Νάτάσσα Ανδριανοπούλου

GEORGE GANIS

ΣΥΝΑΣΤΡΙΑ

Ανισόρροπη η συναστρία απόψε

μπορεί να οριστεί ένα ένδοξο τέλος;

πού θα ήθελες να σουν τώρα;

θα με βοηθήσεις με συντεταγμένες

με γεωγραφικά μήκη και πλάτη

ή μήπως

με κυβικά ωκεανικά λίτρα;

μπλέ πάνω μπλέ και κάτω

μικραίνει όταν το κοιτάς από ψηλά

μα αδιαφορείς όταν πατάς επάνω

λίγο το πράσινο λίγο το γκρίζο

η φύση καλημερίζει την αδιαφορία σου

παγκόσμια και αφανής η πατέντα

γιατί χαμογελάς;

κάτι μάλλον παρεμβάλλεται στη ζεύξη

χάνεται ο ήχος

πάμε πάλι απ’την αρχή

μπορεί να οριστεί ένα άδοξο τέλος;

κάθε φορά που σβήνει και μια αγάπη

σβήνει και ένας κοσμικός λαμπτήρας

Όταν όλοι οι λαμπτήρες σβήσουν

μαζί τους θα χαθεί και το πολύτιμο

κάποιος ειδικός

θα τους δώσει ξανά το φως

μόνο που εσύ θα χεις χάσει

την ευκαιρία που σου δόθηκε

να τους διατηρήσεις αναμμένους

πυρακτωμένο βέλος ή ενθουσιασμός

δεν έχει σημασία δώσε λίγο φως

ΤΟ ΝΕΥΜΑ

Όταν γειώνεται η σκέψη χάνεται η ζεύξη

όταν ερωτεύεται κανείς σου λέει τρέξε να κρυφτείς

δίνεις μια στο χώμα και πετάς

ουράνια τοπία μόνο εσύ κοιτάς

μα το χώμα σα φωνάξει τότε πίσω συ τραβάς

ξέχασε τώρα ότι είδες πάψε να μιλάς

είσαι για εδώ μην πας αλλού ότι ελπίζεις να ξανάρθει

ας το για μετά

πρόσεξε καλά οι αφέντες μου ορίσαν τα σχέδια αυτά

αν νιώθεις διαφορετικά εμπόδιο δεν θα σου σταθώ

απλώς σε προϊδοποιώ

κάθε πύλη κι ένα τέρας κάθε δάκρυ νέος αγέρας

κι αν είσαι συ της αγάπης μου το τραίνο

όλο μου φεύγεις μακριά κοίτα με ακόμη μια φορά

ψάξε τώρα τα κλειδιά βρες μου την γιατρειά

θυμήσου μόνο τα παλιά

κάνε συ το νεύμα να επιστρέψεις στο νησί

αυτό που ίπταται ψηλά πλάι στα ρηχά νερά

παραμυθένιο το νησί κοιμήσου μόνο και θα ρθει

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ

φωτογράφησα τη δική σου τη μορφή

με του μυαλού μου τη μηχανή

πόζες και φιλμάκια τα κρυψά καλά

σε μια βαθιά γωνιά

την ονόμασα γιατρειά

ετοιμάσου χαμογέλα

σε λίγο δε θα χω φωτισμό

μα τον ήλιο ξέρω

δε μπορείς να δεις

της ψυχής σου τα κελεύσματα

προσπαθείς να αγνοείς

το πες ενθουσιασμό

το δες συναίσθημα απλό

ουρανοκατέβατη μου αλήθεια

ανούσια όλα πια

τη δάγκωσα και γω για τα καλά

δικά μου θέλω τα καλούπια τώρα πια

μιας και επενέβη η φθορά

μεθυσμένη μου λήθη

πρόσθεσε το στερημένο άλφα

να δούμε την αλήθεια

φοβάμαι και φοβάσαι

μ μοίρα μας τύφλωσε στη ζάλη

τόσα τα κοινά που μας ενώνουν

τα κενά μας ανταμώνουν

Είμαστε Ένα

Ας τρέξουμε

Στο ουράνιο το Ένα

Η fifina είπε... ''a zwh!ena xeno kapelo foremeno viastika,mesa ston paniko tou vomvardismou..."