H fifina είπε...

και μου ζητάς να γράψω κάτι για εσένα...
τι να πω για εσένα...
που είναι σαν αντίστροφη μέτρηση για την καταστροφή μου η γνωριμία μας...
λες και παλεύω με τον άλλο μου εαυτό είναι κάθε μέρα...
δεν είμαι εγω,
σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτή που σε κουνάει σαν μαριονέττα όπως λες...
εγώ θέλω να κάνουμε μαζί ποδήλατο...
και να φιλιόμαστε σαν να αιωρούμαστε πάνω από το ποδήλατο...(θυμάσαι?)
και να παίζουμε κοροιδεύοντας την αλήθεια και να αγκαλιαζόμαστε γιατί το ψέμμα έχει τη δική του μαγεία...
και να μας περικυκλώνει η φριχτή και ανυπόφορη αλήθεια...
και εμείς πάλι να επιλέγουμε το ψέμμα...
επειδή μοιάζει περισσότερο με το όνειρό μας...
αφού αυτό μας φέρνει όλο και πιο κοντα...
εγώ πάλι μόνη θα διαβάζω φορώντας το ψάθινο καπέλο μου δίπλα στο κύμα...και εσύ?
θα κινείσαι χωρίς να ακούγονται τα βήματά σου από το πιάνο και τις τρελές παρτιτούρες,
σε ένα κόσμο χωρίς μυρωδιές από γαρδένια(όπως το άρωμα μου που λατρεύεις)χωρίς εμένα αλλά και με εμένα μέσα.Στην ψυχή σου.