GEORGE GANIS

ΣΥΝΑΣΤΡΙΑ

Ανισόρροπη η συναστρία απόψε

μπορεί να οριστεί ένα ένδοξο τέλος;

πού θα ήθελες να σουν τώρα;

θα με βοηθήσεις με συντεταγμένες

με γεωγραφικά μήκη και πλάτη

ή μήπως

με κυβικά ωκεανικά λίτρα;

μπλέ πάνω μπλέ και κάτω

μικραίνει όταν το κοιτάς από ψηλά

μα αδιαφορείς όταν πατάς επάνω

λίγο το πράσινο λίγο το γκρίζο

η φύση καλημερίζει την αδιαφορία σου

παγκόσμια και αφανής η πατέντα

γιατί χαμογελάς;

κάτι μάλλον παρεμβάλλεται στη ζεύξη

χάνεται ο ήχος

πάμε πάλι απ’την αρχή

μπορεί να οριστεί ένα άδοξο τέλος;

κάθε φορά που σβήνει και μια αγάπη

σβήνει και ένας κοσμικός λαμπτήρας

Όταν όλοι οι λαμπτήρες σβήσουν

μαζί τους θα χαθεί και το πολύτιμο

κάποιος ειδικός

θα τους δώσει ξανά το φως

μόνο που εσύ θα χεις χάσει

την ευκαιρία που σου δόθηκε

να τους διατηρήσεις αναμμένους

πυρακτωμένο βέλος ή ενθουσιασμός

δεν έχει σημασία δώσε λίγο φως

ΤΟ ΝΕΥΜΑ

Όταν γειώνεται η σκέψη χάνεται η ζεύξη

όταν ερωτεύεται κανείς σου λέει τρέξε να κρυφτείς

δίνεις μια στο χώμα και πετάς

ουράνια τοπία μόνο εσύ κοιτάς

μα το χώμα σα φωνάξει τότε πίσω συ τραβάς

ξέχασε τώρα ότι είδες πάψε να μιλάς

είσαι για εδώ μην πας αλλού ότι ελπίζεις να ξανάρθει

ας το για μετά

πρόσεξε καλά οι αφέντες μου ορίσαν τα σχέδια αυτά

αν νιώθεις διαφορετικά εμπόδιο δεν θα σου σταθώ

απλώς σε προϊδοποιώ

κάθε πύλη κι ένα τέρας κάθε δάκρυ νέος αγέρας

κι αν είσαι συ της αγάπης μου το τραίνο

όλο μου φεύγεις μακριά κοίτα με ακόμη μια φορά

ψάξε τώρα τα κλειδιά βρες μου την γιατρειά

θυμήσου μόνο τα παλιά

κάνε συ το νεύμα να επιστρέψεις στο νησί

αυτό που ίπταται ψηλά πλάι στα ρηχά νερά

παραμυθένιο το νησί κοιμήσου μόνο και θα ρθει

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ

φωτογράφησα τη δική σου τη μορφή

με του μυαλού μου τη μηχανή

πόζες και φιλμάκια τα κρυψά καλά

σε μια βαθιά γωνιά

την ονόμασα γιατρειά

ετοιμάσου χαμογέλα

σε λίγο δε θα χω φωτισμό

μα τον ήλιο ξέρω

δε μπορείς να δεις

της ψυχής σου τα κελεύσματα

προσπαθείς να αγνοείς

το πες ενθουσιασμό

το δες συναίσθημα απλό

ουρανοκατέβατη μου αλήθεια

ανούσια όλα πια

τη δάγκωσα και γω για τα καλά

δικά μου θέλω τα καλούπια τώρα πια

μιας και επενέβη η φθορά

μεθυσμένη μου λήθη

πρόσθεσε το στερημένο άλφα

να δούμε την αλήθεια

φοβάμαι και φοβάσαι

μ μοίρα μας τύφλωσε στη ζάλη

τόσα τα κοινά που μας ενώνουν

τα κενά μας ανταμώνουν

Είμαστε Ένα

Ας τρέξουμε

Στο ουράνιο το Ένα